حتی اگر غزل به دلم پشت کرده است 
این چارپاره را به تو تقدیم می کنم 
تقصیر عشق نیست اگر واژه لج کند
من لال هم شوم به تو تعظیم می کنم 

تو مسجدالحلال و غزل هم زیارت ات 
این واژه ها به نیت تو شعر می شوند
در آستان تو همهء زائران ِعشق
با دست من ، به دعوت تو ، شعر می شوند

تنها نه دست من ؛ همهء شاعران تو را 
با کشف بیت – بوسه در آغوش می کشند
با قافیه به قافلهء عشق می رسند
وزن تو را عطش زده بر دوش می کشند

در این ردیف ِتب زدهء شاعران ِمست 
من ایستاده ام که ببوسم لب تو را 
ده قرن شاعرانگی از من جلو تر است 
                         ده قرن عاشقانه ، هزاران غزل سرا :

این رودکی ست ! اول صف ؛ مات چشم تو !
خاقانی ست آنکه نشسته ست روی خاک !
آن هم نظامی ست که مجنون تر از همه 
از هجمهء نگاه تو خونین و چاک چاک

آن مولوی ؛ که ماه تو را شمس دیده است 
فهمیده رقص گیس تو هم جز سماع نیست 
حافظ که ساق پای تو را دید می زند 
از یاد برده است که ساقی و جام چیست !

سعدی سعادتی ست برایش سفر به تو 
اما بهشت را به گلستان نمی برد 
خواجو که شعرهاش لبت را چشیده اند 
دیگر دوباره زیره به کرمان نمی برد !

صائب تو را نوشت که کارش درست ماند 
جامی تو را چشید که دیوانه تو شد 
بیدل فقط شبی به تو دل داد و بعد از آن
آیینه دارِ گوهر ِیکدانهء تو شد

تکثیر شد شکوهت و نشناخت هیچ کس 
، حتی بهار ، سَبک ِطربناکی تو را 
از شهریار معنی ِعشقت سوال شد 
او منزوی شد از همه تا پاکی تو را –

- در خط به خط ِشعرِ جوانش قدم زند 
تو آن زنی ؛ زنی که مسود شدی در او !
پیراهن تو را به تن شعر کرد تا 
همراه برکه با تو شود گرم گفتگو

...
تکثیر تو به روی ورقهای این جهان 
، از شرق تا به غرب ، لطافت نوشته است 
یک گوشه از تمامی این دلنوشته ها 
صد نامه ای که پابلو برایت نوشته است

مدیون تو ، نزار ؛ که با عاشقانه هاش 
در چشم تو به بندر امنی رسیده است 
لورکا ، دوباره ماه زده ، رأس 5 عصر
گیتار را شکسته ، به آتش کشیده است ....
...
...
من فکر می کنم همهء عاشقان تو
در شعرهای خود به تو تعظیم می کنند 
من فکر می کنم که چرا لال مانده ام ؟!
من فکر می کنم ...
... به تو تسلیم می شوم !

تسلیم می شوم که مرا منفجر کنی 
در سطر سطر تبزدهء عاشقانه ها 
فواره های خون غزلی تازه بشکفند 
از رگ رگ ام دوباره بجوشد ترانه ها ...

ای بهترین غزل ! غزلی که نگفته ام !
این چارپاره را به تو تقدیم می کنم 
تقصیر عشق نیست اگر واژه لج کند 
من لال هم شوم به تو تعظیم می کنم

دکتر سیامک بهرام پرور